Vellenkip
En nou gaat Carrie ten Napel van TV Oost dus ook al naar Tien! Is er dan helemaal niets meer heilig? Nee, en dat is maar goed ook. Je kunt veel zeggen van dit land, maar waar anders ter wereld maak je het mee dat een kakelende relnicht met twee hondjes, butler, chauffeur, louche vastgoedvriendjes en twee merkwaardige broers het tot minister-president dreigt te schoppen en na zijn gewelddadige dood de verkiezingen tot een condoleanceregister maakt? Nederland is een land, waar de heilige huisjes niet lang overeind blijven staan. Arrogante politici zaaien angst, tweespalt en verwarring, waarvoor ze door de kiezers met een geweldige schop onder hun plucheplakkende derrières worden beloond. En terecht, ofschoon het dan wel weer jammer is, dat de overwinning wordt opgeëist door treurige types als Herben en Wilders, en dat de verliezers toch weer proberen er een electoraal slaatje uit te slaan door zich op de borst te kloppen vanwege de hoge opkomst. Maar voor de rest was dit eindelijk weer eens een dag om trots op Nederland te zijn.
Een vergelijkbare cocktail van trots, kippenvel en vaderlandsliefde werd diezelfde avond op Nederland I nog eens dubbel en dwars versterkt door de prachtige documentaire van Ramón Gieling over Johan Cruyff: “En un momento dado”, zo genoemd naar de Cruyffiaanse zelfverrijking van de Spaanse vocabulaire. Wanneer je volwassen mensen zo ver krijgt, dat ze voor het oog van de camera hun favoriete Cruyff-moment nadoen, dan heb je wel wat bereikt, niet alleen als regisseur, maar vooral ook als voetballer. De film duurde bijna net zo lang als twee helften van een voetbalwedstrijd, maar ik heb de volle anderhalf uur geboeid zitten kijken. De kok van een toprestaurant, die zijn keukenbrigade volgens het concept van de Nummer Veertien laat werken. De bepaald niet onaantrekkelijke dame, die nooit een man heeft gevonden, die haar favoriete voetballer ook maar enigszins benaderde en daarom ongetrouwd is gebleven. De schrijver, die in Barcelona een taxi neemt, waarvan de chauffeur uitgerekend een fan van Real Madrid blijkt te zijn, zeer waarschijnlijk de enige in heel Barcelona respectievelijk Catalonië. En het officiële afscheid in een van Spaanse emoties zinderend Camp Nou: kippenvel.
Hoewel dat laatste volgens Cruyff zelf in het Spaans natuurlijk weer “vellenkip” moet zijn geweest.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.