Bevrijding
Vorige week donderdag stond ik op de Oude Markt in Enschede bij het 5-mei-concert van de Glenn Miller Band. Schuin voor mij drie oudere dames. Ze waren de zeventig ruimschoots gepasseerd, en hun grijze haren mengden zich met de paarse gloed van de karakteristieke AOW-spray, maar toen de fraai gevormde zangeres “Bei mir bist du schön” inzette, kregen ze de swing van hun vervlogen jeud voorzichtig weer op de heupen. Langzaam schuifelend gingen ze in hun gedachten terug naar dat mooie voorjaar van 1945 en die knappe Canadezen met hun sigaretten, chocola en andere attracties. Het bewijs dat muziek heel bevrijdend kan werken, waarbij ik overigens de mening toegedaan ben, dat het nummer “Vrijheid” van Thé Lau van regeringswege met onmiddelijke ingang en onder wettelijk vastgelegde eeuwigheidsgarantie tot de officiële 5-mei-hymne dient te worden uitgeroepen.
Wat ook heel bevrijdend had kunnen werken, maar dan vooral voor de voetballiefhebbers onder ons: twee Nederlandse voetbalclubs in twee Europese finales. Het zat er heel lang in, maar ging dus niet door, dankzij twee last-minute-goals van Milan en Sporting. Geen Champions League-finale voor PSV, maar wel voor Clarence Seedorf, waarmee deze zich wereldwijd onderscheidt als de eerste 72-jarige voetballer, die op een dergelijk podium aanwezig (!) mag zijn. En ook geen UEFA Cup voor AZ, dat een mooi afscheidscadeau voor Co in rook, woede en tranen zag opgaan. Wat is dat toch met Nederlandse voetballers: de tegenstander helemaal bewusteloos spelen (Duitsland 1974, Brazilië 1998, Tsjechië 2004), de overwinning voor het grijpen hebben en dan zelf met lege handen achterblijven.
Bovendien was het ook wel eens gewoon goed geweest voor de sport, dat je met het grote geld geen bekers kunt kopen. Hoewel: nu ik dit zo optik, besef ik in welke spagaat ik mezelf gebracht heb. Aan de ene kant zijn PSV en AZ natuurlijk ook geen arme clubjes, ofschoon ze zonder de welgevulde portemonnees van Philips en Scheringa aanzienlijk minder te besteden zouden hebben. Aan de andere kant zijn de donaties in Eindhoven en Alkmaar peanuts vergeleken met wat er bij Chelsea doorgaat: Abrahamovich heeft tot nu toe 1,5 miljoen euro per dag uitgegeven voor zijn speeltje, dus waar hebben we het over? Laten we ons maar liever rijk rekenen met de sportieve winst van deze dubbele uitschakeling: als Marco van Basten goed opgelet heeft, dan kunnen Vlaar en Lucius voor de geblesseerde Kromkamp en Mathijsen zo het veld in. En verder hebben de Oud-Internationals er op Nieuwjaarsdag een speler bij (zie boven), dan zijn we, met alle respect, daar ook eindelijk van bevrijd.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.