Vals plat

17 februari 2004

Hulsbeek en Rutbeek hadden we nu wel gezien, het werd tijd voor het grotere werk en dan komt de Holterberg in aanmerking. Zo stonden we zondagmorgen met onze mountain-bikes aan de start van het parcours over een deel van de Sallandse Heuvelrug. Het ANWB-gidsje gaf twee van de vijf wieltjes als graad van moeilijkheid, maar we kozen veiligheidshalve toch maar voor de middelste route van 25 kilometer: een mens moet zijn beperkingen kennen, nietwaar? Mijn metgezel ging evenwel dermate voortvarend van start, dat ik al gauw moest lossen. Kwestie van leeftijd, hij is een paar jaar jonger, maar gelukkig kom ik hem volgen op het geluid van zijn klepperende spatbordje. Bovendien droeg hij een oranje rugzak, waardoor ik me alleen maar hoefde te richten op een fluorescerend mikpuntje in de verte.

Langzamerhand ontdekte ik, waarom dit gebied de Sallandse Heuvelrug heet, compleet met waarschuwingsborden voor afdalingen van 10%, waarna het in een langgerekt vals plat weer omhoog ging. Het viel al met al niet mee, maar toen het pittoreske stationnetje van Holten in zicht kwam, maakte zich een grote voldoening van mij meester. En op dat moment schoot het vreselijke bericht van de vorige avond door mijn hoofd, over de eenzame dood van Marco Pantani. Hoe ellendig hij zich gevoeld moet hebben, toen hij ontdekte dat hij niet meer kon voldoen aan de hooggespannen verwachtingen van de sponsors, de tifosi en de media. Het moet de hel op aarde zijn geweest, daar op die anonieme hotelkamer in Rimini, voor de man die in zijn goede dagen iedereen naar huis fietste onder het motto: “Ik heb geen doping nodig om te kunnen winnen, alleen maar bergen.”

Marco Pantani had last van een vals plat in zijn hoofd.

Kijk ook op www.twentesport.com.