Organisatie!
Mijn eerste ervaring als hockeycoach betrof het zestal van mijn dochter. Ik geloof dat het Meisjes E1 heette, maar zeker weten doe ik dat niet meer. Wat ik me daarentegen wél altijd zal blijven herinneren, was de verwarring die zich reeds vijf minuten na het begin van de wedstrijd van mij meester maakte. Ik had de keepster geholpen bij het aantrekken van de legguards en dat zou niet zonder gevolgen blijven. Nu moet u voor de beeldvorming weten, dat de keepster niet groot van stuk was, eerder klein. De legguards had ik helaas niet in het bijpassende formaat ter beschikking, met als gevolg dat het wicht enerzijds vanwege de bjuitensporige afmetingen van haar hulpmiddelen vrijwel geheel aan het zicht werd onttrokken en anderzijds door de fysieke onhandelbaarheid van de ineffectieve constructie ernstig in haar bewegingsvrijheid werd belemmerd.
Niettemin kweet zij zich met een aandoenlijk enthousiasme van haar ondankbare taak, totdat de natuur besloot om haar loop te hebben. “Ik moet een plas” klonk het vanachter het veel te grote masker, dat de onbedoelde amusementswaarde van het koddige tenue nog eens een extra dimensie gaf. Wat te doen? Haar hulpkreet negeren zou laf zijn, bovendien stonden er veel ouders langs de kant die later tegen me zouden kunnen getuigen. Vragen om het op te houden kon ook niet, u weet zelf waar het onvermijdelijk op uitloopt als de aandrang zich eenmaal gemeld heeft. Er zat dus niets anders op dan de scheidsrechter vragen om de wedstrijd stil te leggen, de legguards af te bouwen, de keepster haar behoefte te laten doen en vervolgens de hele optuigprocedure van voren af aan te beginnen.
Waarmee ik maar zeggen wil, dat het leven van een jeugdcoach niet altijd over rozen gaat, hoewel zulks soms ook aan de coach zelf ligt. Ik was laatst bij de bekerwedstrijd van FC Twente A1 tegen Ajax A1. Mooie pot, daar niet van, maar wat me vooral opviel was het gebrek aan zichtbare spelvreugde bij die jonge gasten. De warming up ging al met strakke bekkies, ook tijdens de wedstrijd kon er geen lachje af en zelfs de doelpunten werden als een zakelijke transactie afgewikkeld. Kenmerkend vond ik de kreet, waarmee de Twente-keeper vrijwel elke spelhervatting aankondigde: “Organisatie!” Kennelijk had de coach er in de bespreking op gehamerd, dat het qua organisatie moest kloppen. En dat is natuurlijk nooit verkeerd, maar misschien zit er ook wel iets in de opdracht, waarmee ik destijds Meisjes E1 het veld instuurde: hier is de bal en daar is het doel. We zijn er zelfs nog citroen-citroen-citroen kampioen mee geworden. En toen hebben we een leuk feestje georganiseerd.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.