Salt Lake Shitty
De Olympische Winterspelen zijn al een tijdje bezig, maar om nu te zeggen dat ik intussen helemaal ontdooid ben: nee. Die gouden kilometer van onze stoere Tarzan was natuurlijk fantastisch, maar snowboardster Nicoline Sauerbreij, onze fiere vaandeldraagster, ging in de kwalificatie kansloos onderuit omdat ze haar plank had laten waxen door een Oostenrijkse beunhaas. Daar word je als rechtgeaard patriot toch niet vrolijk van. En wij altijd maar denken dat die Oostenrijkers van zulke gladde jongens waren. Daar staat weliswaar tegenover, dat onze eigen schaatsbelg Bart Veldkamp in een interview met Sport International doeltreffend uithaalt naar de Belgische “kutbobo’s”, maar veel te vieren valt er verder niet. Het lijkt wel of iedereen zit te wachten op de glorieuze entree van Willem Alexander en zijn Maxima, die naar verluidt hun honeymoon in Salt Lake City willen voortzetten.
Als ie daar tenminste nog welkom is, want je schijnt zelfs als bobo niet helemaal veilig te zijn voor het vertrouwde gedraai en gekonkel van je collega’s. Mede namens u heb ik me reeds menigmaal verbaasd over de wijze, waarop dit land in het algemeen en de sport in het bijzonder geregeerd wordt door leeglekkende puddingbreinen, opgeblazen praatjesmakers en vrijpostige vlerken. En toch slagen ze er telkens weer in om qua onbenulligheid nieuwe records te breken. Erica Terpstra brengt één nacht door in een appartement van Aegon (geen NOC-sponsor) en moet van het nationale sportcomité voor straf terug naar Nederland. Anton Geesink hekelt het gedrag van de Nederlandse schaatssupporters, die zich inderdaad wel heel erg kinderachtig staat aan te stellen met die debiele handvlaggetjes van Ben (geen IOC-donateur), maar wil wel een lintje aanvragen voor het dweilorkest Kleintje Pils, dat die achterlijke hoempapapa-stemming erin blaast. Ik stel voor, om vanaf nu tot en met de volgende Olympische Spelen een dweilpauze voor bobo’s in te lassen.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.